Nazlı

Geçen sene annemle, anneannemin evinde temizlik yaparken yastık kılıflarını da yıkayalım dedik. Teker teker başladık sökmeye. Her yastığın içi farklı farklı şeylerle doldurulmuştu. Bazısı çöpe gitti, bazısı havalandırılmak için balkona. Bir yastığın içinden artık âhı gitmiş vâhı kalmış pamuk parçaları çıktı. Oldukça eski oldukları belliydi ve acilen atılmaları gerekiyordu. Atamadık.

***

2001 yılında ölen dedem, şeker hastasıydı ve insülinini bacağına her gün düzenli olarak şırınga ederdi. Küçükken çok korkardım da sonrasında alışmıştım. Onu seyretmek ilginçti. İğneyi batırırken yüzünden acı çektiği belli olurdu ama bu ifade fazla sürmezdi. Ardından her zaman yaptığı gibi kolonyalı pamuğu bacağına bastırırdı.

***

Anneannem yıllarca dedemin o pamuklarını Güneş'te kurutup kurutup bir kavanozda biriktirmiş ve dedem öldükten sonra o pamukları bir yastığa doldurmuş. İşte atamadığımız pamukların hikâyesini o gün öğrendik. "Onlar dedenin pamukları" dediğinde anlamamıştık ilk önce ama sonradan işin aslını anlattı ve kendi adıma çok etkilendim. Hatta bir kısa film çekilir mi diye düşünürken oturup senaryosunu da yazdım ve "belki de hiçbir zaman çekilemeyecek filmler, yazılamayacak romanlar, hikâyeler" arşivime kaldırdım. Şimdi o arşivde, o pamuklar gibi çürüyüp gitmeyi bekliyor kâğıtlar.

Çok az insanla paylaşmıştım bu pamuk hikâyesini, şimdi saçma gelen bir "aman kimse duymasın da benden önce biri yazmaya, çekmeye kalkmasın" düşüncesi nedeniyle. Daha fazla saklamanın gereği kalmadı. Belki günün birinde, arlanmaz uslanmaz tembelliğimizden sıyrılırsak tarihe not düşmek adına yazıdan öteye geçiririz bu hikâyeyi.

Anneannemin lakabı 'Nazlı'ydı. Tanımadığım uzak akrabalar arayıp da 'Nazlı'yı sorduğunda ve "yanlış numara" dediğim günlerde öğrenmiştim lakabını; aslında hiç de yanlış numara olmadığını.

Cuma günü, her sabah yaptığı gibi işe gidenlerin arkasından el sallayıp hayır dualarını eksik etmemiş Nazlı. Sonra her zamanki koltuğuna oturup yemeğini yemiş. Sonra da gözleri kapanmış Nazlı'nın. Oturduğu yerde uyuyakalmış ve bir daha uyanmamış. 80 yaşında, çok az kişiye gösterdiği o hâlâ beline gelen ama iyice seyrekleşen pamuk saçlarıyla kocasının yanında uyuyor artık Nazlı.

Acılar paylaştıkça azalıyor, sonuçta her ölüm erken ölümmüş...