Kendimle söyleşi

Ben: Naber?

Ben: İyiyim, sen nasılsın?

Ben: Fena değil, hayat gailesi?

Ben: Gaile derken? Türkçesi yok mu?

Ben: Gailei Gaileo.

Ben: Hee dünya dönüyor diyorsun yani.

Ben: Öyle de denebilir.

Ben: Bu arada benler karıştı farkındaysan. Soruyu soran hangi ben, yanıtlayan hangi ben?

Ben: Aslında soruları soran bendim ama başladığımızdan beri sen daha çok soru sordun farkındaysan.

Ben: Haklısın sanırım, susuyorum ve seni dinliyorum.

Ben: Asıl ben seni dinliyorum.

Ben: Soru sormaya başlarsan yanıtları da dinlemeye başlayabilirsin sanırım, haksız mıyım?

Ben: Bak yine soru sordun ama…

Ben: O soru değil, söylediğimi sana onaylatma cümlesiydi aslında.

Ben: Uzatmayalım, kısır bir döngüye giriyoruz.

Ben: Evet sor bakalım.

Ben: Yazma eğiliminden başlayalım. Ne zaman başladın yazmaya?

Ben: Aslında ilk yazma deneyimim başarısızlıkla sonuçlanınca yazmayı bıraktım. 5-6 yaşlarındaydım ilk kez bir kıza yazdığımda. Boyumun ölçüsünü alınca da yazmadım bir daha. O yaşımdan beri kızlar bana yazdı hep.

Ben: Şakacı bir kişiliğin var. ‘Espri’ yeteneğini kimden aldın?

Ben: Espri yeteneğim olduğunu da düşünmüyorum. Ayrıca espri sözcüğünü tırnağa almandaki manidarlığı anlamadım sanma.

Ben: Henüz bu söyleşiyi okumadan espri sözcüğünü tek tırnak yaptığımı anlayamazsın ama.

Ben: Kendinle söyleşi yaptığını unutuyorsun sanırım?

Ben: Ahh evet, kafam dağınık biraz.

Ben: Kendinle söyleşi yaptığına göre dağınıktan fazlası bence.

Ben: Bu ne şimdi? Eleştiri mi yargılama mı?

Ben: Durum tespiti diyelim.

Ben: Neyse, söyleşiye dönelim mi?

Ben: Ben sensin, karar senin.

Ben: Ama sürekli müdahale ediyorsun.

Ben: Sen de ben olduğum için olabilir mi?

Ben: Olabilir. Sence biz kafayı yemiş olabilir miyiz?

Ben: Hâlâ sizli bizli konuştuğuna göre en azından senin kafayı yemiş olman muhtemel. Ben kendimle barışığım.

Ben: Barışık demişken, bu ülkeye gerçek anlamda barış gelir mi?

Ben: Siyasi konulara girmek istemediğimi asistanımın baştan belirtmiş olması lazım sana.

Ben: Oooo sen de kafayı az yememişsin.

Ben: Hakaretlerle devam edeceksek, bitirelim.

Ben: Hakaret değil, durum tespiti diyelim.

Ben: Hep bir karşılık verme, altta kalmama. Bu ezikliğini neye borçlusun?

Ben: Özür dilerim. Sorularıma dönebilir miyim?

Ben: Dön baba dönelim.

Ben: Peygamber ola sağdan döner.

Ben: Eyvah eyvah, kafamız dumanlı mı ne?

Ben: Kesinlikle! İşim olmaz. Bizim işimiz suluyla.

Ben: Ama Breaking Bed’in müptelasısın, ne ayak?

Ben: Bir kere bed değil bad, onu bir oturtalım. İkinci olarak Kuzey Güney’in de müptelasıyım ama bu Cemre gibi Kezban olduğum anlamına gelmez.

Ben: O değil de ne olacak bu Barış Akmen’in hali?

Ben: Beter olsun. Sen onu bırak da ne kadar saçma bir diziye takıldığımızın farkında mısın?

Ben: Hiç sorma. Dizi ama ne yapacaksın? Akasya Durağı olsa, bir bölüm izlesen haftaya ne olacak diye merak ediyorsun.

Ben: Haklısın da Akasya Durağı öyle bir dizi değil. Her hafta yeni konusu var onun. Bölümler birbirini takip etmiyor.

Ben: Yapma yahu! Haftalardır takip ediyorum ama ben? Cidden kafayı yemişim.

Ben: Olur öyle.

Ben: Nasıl olur lan! Akasya Durağı diyorum. Bitmişim ben.

Ben: Doktora görünmeyi düşünür müsün?

Ben: Düşündüm, göründüm de. Bir saat dinledi dinledi, “Akasya Durağı izle bir şeyin kalmaz” dedi. (Gülüyor)

Ben: (Gülüyor)sun?

Ben: Parantez içinde ama…

Ben: Fark etmedim pardon. Biraz da edebiyat konuşalım. Son okuduğun kitap?

Ben: Kara Kitap.

Ben: Gerçekten mi?

Ben: Yok be olum. Kafiye olsun diye.

Ben: Eee son okuduğun kitap?

Ben: Ulan böyle edebiyat konuşmak mı olur?

Ben: Nasıl olur, ne bileyim?

Ben: Hiç olmazsa son dönem takip ettiğin yazar var mı diye sor.

Ben: Peki, var mı?

Ben: Var, Rıza Silahlıpoda.

Ben: Ben de severim.

Ben: Ben sevdiğimi söylemedim, takip ediyorum dedim.

Ben: İnsan takip etmediği bir yazarı niye okur ki?

Ben: Ben okuyorum demedim, takip ediyorum dedim.

Ben: O nasıl oluyor?

Ben: Twitter’dan.

Ben: Allah belanı versin.

Ben: Allah senin belanı versin.

Ben: Vermiş zaten baksana. Kendi kendinle söyleşi mi olur?

Ben: Olmaz mı?

Ben: İnsan kafayı yediyse olur.

Ben: Bu ne şimdi, durum tespiti deme.

Ben: Ağzımdan aldın.

Ben: Ağzına sıçayım. Ayrıca söyleşi teklifine evet diyen kendi ağzıma da sıçayım.

Ben: Bu söyleşi zıvanadan çıkmaya başladı. Yavaştan bitirelim derim.

Ben: Bitirelim, ne zaman yayımlanır?

Ben: Yayın mı yayım mı?

Ben: Sen daha iyi bilirsin. Türkçesiyle övünen sensin.

Ben: Vallahi bu yayınla yayımı hep karıştırıyorum.

Ben: Peki bir soru da ben sorayım. Mustarip mi muzdarip mi?

Ben: TDK’de ikisi de var ama mustarip yazınca muzdaripe bakınız diyor. Her yanlış yazılanda bakınız demiyor. Sanırım biri galat-ı meşhur oldu ama hangisi bilmiyorum.

Ben: Allah onların da belasını versin.

Ben: Versin.

Ben: Son olarak, eklemek istediğin bir şey var mı?

Ben: Ekler.

Ben: Olsa da yesek...